معماران

نور در معماری

nیکی از مهمترین مشخصه های نور طبیعی، توالی و دگرگونی آن در

طول روز است که باعث حرکت و تغییر حالت در ساعات مختلف می شود.

در تاریخ نقاشی توجه به نور در دوره امپرسیونیست ها دیده می شود.

هنگامی که نقاشان آتلیه های خود را ترک می کردند و در زیر نور خورشید

با نور طبیعی مشغول نقاشی شدند. از مشخصات این سبک توجه به رنگ

و نور در ساعات مختلف روز و انعکاس رنگ های اشیاء مختلف در یکدیگر

و تأثیر رنگ های پیرامونی و به کار بردن رنگ های خاص و ناب می شد.

این مقاله به بررسی نقش نور در معماری و معماری داخلی به عنوان یک

جزء سازنده و مفهوم بخش می پردازد و در خاتمه امید بر این دارد که

در آینده در ساختمان ها همانند نیاکانمان شاهد به کارگیری نور طبیعی

به صورت یک عنصر کاملاً اثر بخش باشیم.

nمعمارانی چون برونو زوی (Bruno Zwui)،

اگوست پره (Auguste Pernet)،

ادوارد میلر (Edwaed Miller)،

لامونت مور (Lomont Moore)

فضا را اصلی‏ترین جزء معماری می‏دانند. معماری همچون هنری برای

ساختن فضا از طریق محصور کردن آنهاست. اما خصوصیت مهم

صورت‏های انضمامی ساخته معماری یعنی سه‏بعدی بودن آن که در برگیرندگی

فضایی را نشان می‏دهد از صورت‏های متعالی نوری در معماری متمیز

نیست و از این رو تعریف هر فضای معماری تعریف فضاهای مادی

مکان‏هایی است که امتیاز آنها از مکان‏های انتزاعی سه‏بعدی در قبول نور

آنهاست. پس معماری هنر تالیف نظم نوری با نظم فضایی است. و بدون

یک انتظام نوری هیچ عمارتی انتظام واقعی و عملی را برای انسان نخواهد

یافت خلق فضای معماری با کنش نور متعین

می‏شود. در خلق و تولید یک

محصول معماری، هیچ‏گاه نمی‏توان نور را نادیده گرفت حتی چنانچه نخواهیم

به نحو مصنوعی نور را در فضای درون یا بیرون به کار ببریم. وظیفه

اساسی یک معمار ایجاد توازن و تعادل تا حد مطلق بین اصل نور و تعاریف

مفهومی یک معماری است. فضا به نحو مطلق فقط فضا و فضای جوهر

یکتایی همچون نور است و همین دلیل ترجیح نگاه دو جانبه نور- فضا در

طراحی‏های معماری است .

n فضای خارجی ساختمان‏ها و احجام ساختمانی

 با نور طبیعی و در مواردی

مصنوعی پیرامونی در طول شبانه‏روز وحدت دارد. با معماری‏های دوره

مدرن، طراحی هر ساختمانی از بیرون بدون ارزیابی نسبتی از تالیف و

ترکیب احجام نوری و احجام فضایی صورت

 نمی‏پذیرد.

n